Ellen ten Damme: "Ik probeerde een feestje van de chemo te maken. Gebakjes eten enzo"

Waarom blijft de een bij moeilijke situaties rechtop staan en knakt de ander? Een complexe vraag zonder een eenduidig antwoord. Iemands karakter, de ernst van de situatie, het sociale vangnet; allemaal factoren die bijdragen aan je mate van veerkracht.

Op Ellen ten Damme hebben stressvolle situaties juist een positieve uitwerking: "Als je er niet dood aan gaat, maakt het je leven beter. Het zet dingen in perspectief en je realiseert je wat je wél hebt. Het heeft op mij een positieve uitwerking."

Kanker

Ellen kreeg twee keer de diagnose kanker, waarbij de eindigheid van het leven tot haar doordrong. “In het begin denk je het ergste. Dan krijg je het werkelijke besef dat het elk moment afgelopen kan zijn. Maar gelukkig was dat niet zo, waardoor ik een omgekeerd effect kreeg. Ik werd juist heel erg blij.

Ik kreeg een behandelplan, had nergens last van en dacht 'Kom maar door'. De behandelingen plande ik om mijn optredens heen. Ik wilde dóór, er zo min mogelijk aan denken. En ik probeerde van de behandelingen een feestje te maken. Gebakjes eten tijdens de chemo en zo.”

Chemo als avontuur

Ellen vertelt dat ze het hele leven ineens geweldig vond. Gewone dingen voelden bijzonder en ze had het gevoel alles veel meer te waarderen. "Ik probeerde het leuk te maken. Maar het is natuurlijk helemaal niet leuk. Toch is het alleen niet leuk als je eraan doodgaat of als je er heel erg last van hebt."

Dat 'er geen last van hebben' ook voor iedereen anders is, blijkt uit het feit dat Ellen geen moeite had met de haaruitval, als gevolg van de chemotherapie. In plaats van bij de pakken neer te zitten, was ze nieuwsgierig naar de veranderingen in haar lijf. "Ik probeerde het maar als avontuur te zien. En ik maakte mezelf dat niet wijs, het wás ook echt een avontuur."

Overlijden vader

De kanker is niet de enige tegenslag waarmee Ellen te maken heeft. “Mijn vader is drie jaar geleden overleden. Ik zag mezelf toen onverwachts in de spiegel en dacht: zo ziet dat eruit, echt verdriet. Die blik kende ik niet van mezelf.” 

Ondanks het feit dat de emotie hoog zit wanneer ze over hem praat, doet juist het verdriet haar beseffen dat het leven van grote waarde is. "Je hebt alleen het leven dat je nu leidt en daar ben ik behoorlijk tevreden mee."

Dingen in perspectief

Deze ervaring maakte haar leven uiteindelijk alleen maar beter, vindt ze. “Het zet dingen in perspectief, je realiseert je wat je hebt: dít leven. Ik prijs mezelf gelukkig en kan erg genieten van kleine dingen. Zoals meerkoeten en zwanen die voorbij mijn woonboot komen zwemmen, mijn geliefde, mijn familie. Ik heb leuk werk ook; ik ben een mazzelaar.”